Jan van Til

Als Informatie het voor het zeggen had ...

Jan van Til

Verdrietig, ja, wanhopig bijna, schudde Informatie haar hoofd. “Als ik het voor het zeggen had,” zei Informatie, “dan zou ik mezelf steevast op menselijke maat laten modelleren!” Informatie zou het de mensen wel toe willen schreeuwen: “Zien jullie het dan niet?! Jullie modelleren mij alsof ik een boef ben: met m’n handen geboeid op de rug en m’n voeten vast in het blok.”

Nee, de mensen zien het niet. Ze krijgen er maar geen oog voor. Al sinds jaar en dag verliezen mensen zich zózeer in die prachtig mooie T van IT, dat crux van I keer op keer buiten de lichtcirkel van bewustwording valt. “De T domineert de I, en níemand die er van wakker ligt – nou, ja, behalve ik dan,” verzucht Informatie.

Informatie zit gevangen in gangbare modellen. Ze blijft hopen en kijkt tussen tralies door naar blauwe lucht, naar zon …. Vurig verlangt Informatie naar vrijheid. Dolgraag zou ze haar vleugels breed uitslaan en tot volle bloei komen! “Alleen dan kan ik altijd van heldere betekenis zijn in handen van mensen in al hun veelkleurige en wisselende situaties,” vertelt Informatie gepassioneerd.

Ja, inderdaad, dáár draait het Informatie om; ze herhaalt het nog maar eens: “Ik wil van situatie tot situatie en van moment tot moment van kraakheldere betekenis zijn in handen van mensen. Dàt is mijn passie; dàt maakt me door-en-door gelukkig!” En in één adem er achteraan: “En dat lukt met de modellen-van-vandaag niet; met geen mogelijkheid! Want ze zijn stuk voor stuk en doorgaans ook zo heel ijzeren Heinig gericht op de enkele (probleem)situatie van een reeds (lang) vervlogen moment.”

“Die gevangenschap, die gedwongen opname in dergelijke modellen,” zo vervolgt Informatie gloedvol haar betoog, “verlamt mijn potentie tot passende dienstverlening enorm! En met dienstverlening, voor alle duidelijkheid, bedoel ik hier de continue productie van actuele en situationele informatie-tot-betekenis. Dàt sluit perfect aan bij de manier waarop ik op mensen ínwerk en wat dat vervolgens weer bij hen uítwerkt, enzovoort.”

“Bevrijd mij daarom”, zo roept Informatie de mensen hartstochtelijk op, “uit die knellende modellen en geef mij de ruimte! Breng me onder in nieuwe modellen. Modellen waarin context en tijd me expliciet voorzien van de vleugels waarnaar ik zo intens verlang. Vleugels waarmee ik de mensen enorme stappen vooruit help en de dominante T mij niet langer raken kan.”

“Ja, zeker, als ik het voor het zeggen had,” zo besluit Informatie, “dan zou ik mezelf geheel en al laten modelleren op menselijke maat. Dàt maakt me diep gelukkig! En, o, wat zal ik genieten wanneer ik IT dan uit haar kinderschoenen zie glijden om werkelijk volwassen tot nieuwe en ongedachte hoogten te klimmen! Ik kan niet wachten tot die dag.”